Almanya'nın 2014 Dünya Kupası Yarı Finalinde Brezilya'yı 7- 1 yendiği maçın oynandığı gece, ben de oturmuş 2010 yılı Dünya Kupasını konu alan Africa United filmini çeviriyordum. Hayatım boyunca toplasanız 10 futbol maçını ancak izlemişimdir; ama Twitter'da arka arkaya gol haberleri gelince, dayanamayıp sonlara doğru ben bile seyrettim o maçı. Üstelik çok da yoğun bir dönemime denk gelmiş olmasına rağmen.
Film keyifliydi. Çevirisi de aslında çok zor değildi. Bazı anlarda, Afrika'daki birtakım çok ciddi sosyal travmalara değinen bir filmin komedi olarak çekilmesi, normalde oturup ağlamamız gereken trajedilerin bizi güldürmesi ne kadar doğru bir şeydir diye düşünmedim değil; ama öte yandan, bu film ağdalı bir tragedya olsaydı, o zaman kim seyrederdi ki?
Bir de spotting list dediğimiz o alt yazı dosyası düzgün hazırlanmış olsaydı, ve bir de üstüne bilgisayarım artık emeklilik vaktinin geldiğini bariz şekilde hissettirmeye başlamamış olsaydı keşke, ama maalesef her istediğimize sahip olamıyoruz.
Spotting List'i hazırlayan adamlara eposta atıp bana yaşattıkları zulümle ilgili hislerimi dile getirmeye çalıştım ama eposta adresleri artık geçerli olmadığından bana geri döndü. Bilgisayarımı ise bir buçuk yıl kadar daha kullanmaya devam ettim. Daha da devam ederdim belki ama bir gün aniden "Benden bu kadar." deyince apar topar yenisini almak zorunda kaldım.
Dağıtımcı firma, daha önceden vizyona soktuğu beş filmi Itunes için yeniden düzenlememi istemişti. Diğer dört film, mevcut alt yazıyı Itunes'un istediği formata dönüştürmek gibi sadece teknik bir iş olduğu için isimlerini kaydetme gereği bile duymadım. Ancak, firma kendine göre sebeplerden dolayı Africa United'ı yeniden çevirmemi istedi benden. Yani gayet yoğun bir tempoydu ve o yoğun tempo içerisinde normalde zaten meraklı olmadığım futbol için zaman kaybetmeyi hiç düşünmüyordum; ama insan hayatında kaç kere Almanya'nın Brezilya'ya yedi gol attığını seyreder ki? Ha, maçtan bir şey hatırlayıp hatırlamadığımı sorarsanız, hatırlamıyorum tabii.
Film keyifliydi. Çevirisi de aslında çok zor değildi. Bazı anlarda, Afrika'daki birtakım çok ciddi sosyal travmalara değinen bir filmin komedi olarak çekilmesi, normalde oturup ağlamamız gereken trajedilerin bizi güldürmesi ne kadar doğru bir şeydir diye düşünmedim değil; ama öte yandan, bu film ağdalı bir tragedya olsaydı, o zaman kim seyrederdi ki? Bir de spotting list dediğimiz o alt yazı dosyası düzgün hazırlanmış olsaydı, ve bir de üstüne bilgisayarım artık emeklilik vaktinin geldiğini bariz şekilde hissettirmeye başlamamış olsaydı keşke, ama maalesef her istediğimize sahip olamıyoruz.
Spotting List'i hazırlayan adamlara eposta atıp bana yaşattıkları zulümle ilgili hislerimi dile getirmeye çalıştım ama eposta adresleri artık geçerli olmadığından bana geri döndü. Bilgisayarımı ise bir buçuk yıl kadar daha kullanmaya devam ettim. Daha da devam ederdim belki ama bir gün aniden "Benden bu kadar." deyince apar topar yenisini almak zorunda kaldım.
Yorumlar
Yorum Gönder