Bazı işlere bir türlü ısınamazsınız. Ne kadar yaparsanız yapın bir türlü sevemezsiniz.
Foo Fighters grubunun Street Highways albümünün yapım aşamasını belgesel kıvamında çektiği Sonic Highways benim bir türlü ısınamadığım işlerden biri oldu. Bu belgeselden keyif almadığımı, bırakın keyif almayı, işin resmen eziyete dönüştüğünü kabullenip devamını başka bir çevirmene vermelerini rica etmeden önce beş bölüm dirensem de, sonunda dayanamayıp çok nadir yaptığım bir şeyi yaparak, işi geri verdim.
İşe bir türlü ısınamamamda, iki dakika boyunca doğaçlama konuşan adamın dublajına ağız oturtmamı isteyen stüdyonun da payı vardı. Belgesellerde dikkat etmişsinizdir, genellikle tam dublaj olmaz, alttan orijinal ses gelir. Bu, ilginçlik olsun diye icat edilmiş bir uygulama değil, belgesellerde doğaçlama konuşan insanlara tam senkron dublaj yapmanın -imkansız demesek bile- çok zor olmasından kaynaklanan bir gerekliliktir. Bunun aksine, bir filmde bir karakter beş dakika boyunca hiç susmadan konuşsa bile, çok nadir örnekler dışında o karaktere hiç zorlanmadan dublaj yapılabilir; çünkü oyuncunun tirat sırasındaki verdiği boşluklar ya da yaptığı ağız sürçmeleriyle, doğaçlama konuşan bir adamın verdiği boşluklar ve ağız sürçmeleri arasında dağlar kadar fark vardır.
Tabii bütün sorun stüdyonun isteklerinden kaynaklanmıyordu. Her bölümde başka birilerinin çıkıp konuşması, bazılarının ne dediğinin, daha doğrusu neden bahsettiğinin çok zor anlaşılması, bazen, baktığım hiçbir sözlükte ne anlama geldiğini bulamadığım muhtemelen fazlasıyla yerel deyimler kullanılması gibi etkenler de bu işe bir türlü ısınamamama sebep oldu. Oysa işe başlarken, bol şarkılı türkülü, beni fazla zorlamayacak bir belgesel olur diye ummuştum.
Bu belgeselin uzun sürece yayılan çeviri macerası boyunca uzun uzun hatıralar biriktirdim, bir sürü de not aldım. Şunu diyeyim, hiçbiri de insanın gülümseyerek hatırlayacağı güzel anılar değildi. Yani uzun lafın kısası, ben bu belgesele hiç ısınamadım. İşi benden sonra devralan çevirmen arkadaş daha iyi bir performans sergilemiştir umarım.
Foo Fighters grubunun Street Highways albümünün yapım aşamasını belgesel kıvamında çektiği Sonic Highways benim bir türlü ısınamadığım işlerden biri oldu. Bu belgeselden keyif almadığımı, bırakın keyif almayı, işin resmen eziyete dönüştüğünü kabullenip devamını başka bir çevirmene vermelerini rica etmeden önce beş bölüm dirensem de, sonunda dayanamayıp çok nadir yaptığım bir şeyi yaparak, işi geri verdim.
İşe bir türlü ısınamamamda, iki dakika boyunca doğaçlama konuşan adamın dublajına ağız oturtmamı isteyen stüdyonun da payı vardı. Belgesellerde dikkat etmişsinizdir, genellikle tam dublaj olmaz, alttan orijinal ses gelir. Bu, ilginçlik olsun diye icat edilmiş bir uygulama değil, belgesellerde doğaçlama konuşan insanlara tam senkron dublaj yapmanın -imkansız demesek bile- çok zor olmasından kaynaklanan bir gerekliliktir. Bunun aksine, bir filmde bir karakter beş dakika boyunca hiç susmadan konuşsa bile, çok nadir örnekler dışında o karaktere hiç zorlanmadan dublaj yapılabilir; çünkü oyuncunun tirat sırasındaki verdiği boşluklar ya da yaptığı ağız sürçmeleriyle, doğaçlama konuşan bir adamın verdiği boşluklar ve ağız sürçmeleri arasında dağlar kadar fark vardır.
Bu belgeselin uzun sürece yayılan çeviri macerası boyunca uzun uzun hatıralar biriktirdim, bir sürü de not aldım. Şunu diyeyim, hiçbiri de insanın gülümseyerek hatırlayacağı güzel anılar değildi. Yani uzun lafın kısası, ben bu belgesele hiç ısınamadım. İşi benden sonra devralan çevirmen arkadaş daha iyi bir performans sergilemiştir umarım.
Yorumlar
Yorum Gönder